Στις μέρες μας όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος περί «Αγάπης» και περί «προσκόλλησης».

Είναι σημαντικό να μιλήσουμε για έναν «ισχυρό πυρήνα» που είναι απαραίτητος, ώστε να μπορεί κανείς να παρατηρεί τον εαυτό του και να τον βελτιώνει. Ο πυρήνας αυτός είναι ο πυρήνας της ύπαρξης μας, μας βοηθά να έχουμε όση ενέργεια χρειαζόμαστε από μόνοι μας και να είμαστε ευτυχισμένοι και στο κέντρο μας όσο πιο συχνά γίνεται.

Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν σε εμάς. Το τι κάνουν οι άλλοι οι άνθρωποι είναι δευτερεύον. Δράση- αντίδραση είναι τις περισσότερες φορές η επικεφαλίδα μιας σχέσης και έτσι δεν θα σταθώ εκεί. Με ενδιαφέρει το μέσα μου. Με ενδιαφέρει να εξερευνήσω, γιατί ο εαυτός μου «κολλάει» σε ανθρώπους, σε συμπεριφορές  ή σε καταστάσεις (προσκόλληση). Με ενδιαφέρει να παρατηρήσω, τι κάνω,  όταν δεν έχουν τα πράγματα την επιθυμητή έκβαση και πως βρίσκουν χώρο οι εμμονές να αναπτυχθούν.

Η προσκόλληση πηγάζει από τις ανάγκες του ανθρώπου και τρέφεται από τις αδυναμίες της προσωπικότητας του. Μας αρέσει δηλαδή κατά βάθος να εξαρτώμαστε από κάποιον ή κάτι; Η απάντηση είναι πως ναι, διότι από εκεί αντλούμε την ενέργεια που μας λείπει (βαμπιρισμός)  ή εκεί βρίσκουμε τη δικαιολογία που χρειαζόμαστε για να μην προχωράμε στην εξέλιξη μας. Μια άλλη εξήγηση είναι, οτι οι άνθρωποι που έλκουμε στη ζωή μας είναι η αντανάκλαση της δικής μας ανισσοροπίας .

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση της συνεξάρτησης και της προσκόλλησης. Παντός είδους. Προσκόλληση στο/ στη σύντροφο, στην οικογένειά και τα παιδιά μας, στη δουλειά, στα υλικά αγαθά, σε ουσίες, σε ιδέες, σε guru, στην εξουσία και πολλά άλλα. Στον βουδισμό αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η πηγή των προβλημάτων του ανθρώπου είναι η προσκόλληση σε υλικά αγαθά και στα πάθη του. Σε αυτό το άρθρο εστιαζόμαστε στο δεύτερο.

Η Αγάπη χωρίς όρους είναι ένα πανηγύρι χαράς

Θα προσπαθήσω να συγκεκριμενοποιήσω την ενέργεια αυτή σε άχαρες λέξεις και ελπίζω να καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό είναι ένα μάθημα που το περιεργάζομαι και θα προσπαθώ να το κατανοώ για όσο ζω.

Η Αγάπη οφείλει να ειναι ελεύθερη. Σημαίνει να αγαπάς, να εκτιμάς και να σέβεσαι τον άλλον για το σύνολο της προσωπικότητας του, να θες να είναι καλά, να χαίρεσαι που είναι καλά, έστω (και εδώ είναι το μεγάλο κόλπο) και αν αυτός ο άνθρωπος δεν είναι μαζί σου, δεν σου δίνει αυτά που θες ή δεν συμπεριφέρεται όπως θα ήθελες (εδώ είναι μια μεγάλη κουβέντα αν ξέρουμε και εμείς πραγματικά τι θέλουμε, αν είμαστε σωστοί στη συμπεριφορά μας κτλ- μεγάλη κουβέντα).

Δεν πρόκειται για την αγάπη γονιού προς παιδιού. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι ναι μεν οι γονείς μας λατρεύουν όσο δεν πάει, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι οι πρώτοι που ασυνείδητα μας βουτάνε στην ενοχή, μας χειραγωγούν και ίσως δεν μας δέχονται στην ουσία μας για αυτό που είμαστε. Είμαστε σε πολλές περιπτώσεις η υπενθύμιση, ο καθρέφτης των σκοτεινών τους θεμάτων (και αυτό το λέω με αγάπη γιατί έχουμε συμφωνήσει ασυνείδητα και ενεργειακά να είναι έτσι η σχέση μας για να εξελιχθούμε και εμείς ως παιδιά τους και εκείνοι ως γονείς και εν συνεχεία ως άνθρωποι μέσα από αυτή τη σχέση).

Η Αγάπη χωρίς όρους είναι βαθιά, είναι διαρκής, είναι φωτεινή, δεν περιστρέφεται γύρω από τον εγωιστικό μας μικρόκοσμο και δεν έχει απαιτήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δέχομαι τον άλλον και την οποιαδήποτε του συμπεριφορά προς εμένα. Διότι αυτό οδηγεί σε κακοποίηση.  Άλλο Σε αγαπώ και άλλο Θέτω υγιή όρια. Η οριοθέτηση είναι θετική και για τις δύο πλευρές. Στην ενέργεια της Αγάπης μπορώ να συνεχίσω με τη ζωή μου, να ειμαι χαρούμενη για σένα και να σε σέβομαι (με καταννόηση και συμπόνοια για το φορτίο που κουβαλάς από το παρελθόν σου) δείχνοντας παράλληλα την ίδια καταννόηση και συμπόνοια για τον δικό μου εαυτό.

Η ικανότητα να αγαπάμε. Μπορεί ο άνθρωπος που επιλέγω να αγαπώ να μην υπάρχει πλέον στη ζωή μου. Όμως μήπως να σκεφθώ ότι αν δεν είχε υπάρξει καθόλου, τότε ο σπόρος που έχω μέσα μου θα είχε μείνει ακαλλιέργητος; Γιατί όλοι οι άνθρωποι καλλιεργούμε τους σπόρους των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων και αυτοί τους δικούς μας και έτσι μαθαίνουμε πώς να αγαπάμε. Σαν τα λουλούδια και τα έντομα. Σαν παιδιά ξέραμε πώς να αγαπάμε, μεγαλώνοντας όμως αυτό χάνεται και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μας, να θυμηθούμε να αγαπάμε στην ουσία μας και να αφήνουμε να μας αγαπάνε.

Το να μάθεις να αγαπάς ουσιαστικά και αληθινά θέλει εκπαίδευση. Φαντάζομαι ότι η σκέφτεστε ότι αυτό δεν υπάρχει… υπάρχει και είναι από τις μεγαλύτερες απελευθερώσεις του ανθρώπου. Δυστυχώς όμως είμαστε ακόμα  εγωιστές, τραυματισμένοι  και φοβισμένοι.

Στους ανθρώπους αυτούς που πάτησαν νωρίτερα αυτά τα ιερά και δύσκολα μονοπάτια αυτογνωσίας και αυτοθεραπείας ένα μεγάλο μεγάλο «Ευχαριστώ» που μας άνοιξαν το δρόμο. Ένα «ευχαριστώ» επίσης σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους  μας «προσκαλούν» ξανά και ξανά να δούμε  το μάθημα, της Αγάπης χωρίς όρους, της οριοθέτησης, του ισχυρού πυρήνα.

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Ας είμαστε παρατηρητές του εαυτού μας χωρίς ενοχές και επίκριση και είθε να μπορούμε  να συμπορευτούμε με τον άλλον άνθρωπο μέσα από τους φόβους και την μοναξιά της ψυχής μας προς την Αγάπη χωρίς όρους. Συμπόρευση.

Ουσιώδεις κουβέντες (από την ομιλία του Thich Nhat Hanh- Being Love)

Η ικανότητα να αγαπάμε τους άλλους ορίζεται και εξαρτάται από την ικανότητα να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι αγαπάμε τον άλλον, όταν δεν τον αφήνουμε να είναι ο εαυτός του. Αυτό είναι σκλαβιά. Αυτό ισχύει και για μας τους ίδιους.

 

Light, Love, Gratitude