‘Ενα απο τα πιο δύσκολα πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι την ώρα της πίκρας και της απογοήτευσης μεταξύ των δύο, να μείνει κανείς πιστός στα καλά του άλλου, σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που σε έκαναν να τον εκτιμήσεις, να τον αγαπήσεις και να τον βάλεις στη ζωή σου συνειδητά. ‘Ολοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όλοι έχουμε το δικαίωμα να περνάμε δύσκολες στιγμές που επηρεάζουν τη σχέση μας και τελικά όλοι έχουμε δικαίωμα στην αλλαγή…
Καθαρά ενεργειακά μιλώντας, όταν επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά του άλλου ανθρώπου, αυτά θα ελκύουμε όλο και πιο συχνά, ενώ η πίστη μας στα καλά του στοιχεία τελικά θριαμβεύει και τον βοηθά και τον ίδιο αλλά και εμάς να επανέλθουμε.
Οι άλλοι είναι η αντανάκλαση της δικής μου (αν)ισορροπίας και έτσι βλέπω ότι επιλέγω να δω, αλλά και από την οπτική γωνία που επιλέγω να το δω. Η αλλαγή στην οπτική γωνία είναι τις περισσότερες φορές σωτήρια για τις σχέσεις μας.
Και αυτή η επανένωση είναι πάντα θριαμβευτική, δένει ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους, και αναδεικνύει τους αληθινούς δεσμούς φιλίας και αγάπης μεταξύ μας.
Από την άλλη, αν δεν υπάρχει επανένωση, τότε και αυτό καλό είναι, λιγότερα φορτία στο ταξίδι της ζωής, ένας κύκλος που έφτασε στο κλείσιμό του. Είμαστε ευγνώμονες για ότι καλό διδαχθήκαμε και προχωράμε παρακάτω.
Είναι σημαντικό όμως να τιμάμε τον άλλον. Στη σημερινή εποχή του Εγω, δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει να αποδέχεσαι και να τιμάς τον άλλον τον άνθρωπο. Δεν ξέρουμε βασικά να αγαπάμε, να αποδεχόμαστε και να τιμάμε τον εαυτό μας….
Αναφέρομαι σε όλες τις σχέσεις, τις φιλικές, τις ερωτικές, τις οικογενειακές, τις επαγγελματικές. Όλοι φαίνεται να είμαστε ρουφηγμένοι στον μικρόκοσμο μας.
Είναι καλό να βγαίνουμε από τον μικρόκοσμό, από το δράμα, από την πεποίθηση ότι “έχω δίκιο μόνο εγώ” και κυρίως από τον εγωισμό μας.
Μας κάνει καλύτερους.
Δεν έχει σημασία, ποιος θα νικήσει, η αγάπη δεν έχει σχέση άλλωστε με αυτό.
