Όταν το παιδί μας αρνείται να μας φιλήσει εμεις δεν πρέπει να πάμε κατευθείαν στο αδελφάκι του να το φιλήσουμε.
Γιατί;
Τα παιδιά (όπως και εμείς σε κάποιο βαθμό) μαθαίνουν από τα βαθύτερα μηνύματα που τους δίνουμε περισσότερο και λιγότερο από τα λόγια μας. Όταν φιλάμε το αδελφάκι του, (αφού εσύ μου αρνήθηκες) το παιδί καταλαβαίνει ότι είναι αναλώσιμο και εύκολα αντικαταστήσιμο. Εμείς εξυπηρετούμε την ανάγκη μας με κάποιο τρόπο.
Μήπως σας θυμίζει τα μοτίβα του σημερινού ανθρώπου όσον αφορά στις σχέσεις του;
Ίσως χρειάζεται να διεκδικήσω το φιλί του παιδιού μου; Την τρυφερότητα του; Ίσως χρειάζεται να εξασκήσω την υπομονή μέχρι να επιλέξει το ίδιο να σέβεται το συναίσθημα του και το ΟΧΙ του να ειναι ΟΧΙ και το ΝΑΙ του να ειναι ΝΑΙ.
Αν κάποιος έχει σημασία, αξίζει να περιμένω, αξίζει να τον σεβαστώ και να του δείχνω πόσο σπουδαίος είναι για μένα.
Για δες πόσο αλλάζει η συνειδητότητα στον πλανήτη έτσι…