Ήμουν στο δημοτικο. Η μνημη δεν με βοηθα. Αλλα θυμαμαι οτι ειμαι στην τουαλετα εκδιωγμενη να αποφυγω τα γελια και τις κοροιδιες απο τα παιδακια. Γελια σχετικα με την εμφανιση μου…
Ενα από τα πραγματα που θυμαμαι ειναι οτι δεν εκανα απολυτως τιποτα για αυτο! Δεν υπερασπιστηκα τον εαυτο μου, δεν το ειπα σε κανεναν, δεν με βοηθησα με κανεναν τροπο, δεν μπορουσα, δεν ηξερα. Εκλαψα πολυ ομως.
Πισω στο σημερα, δουλευω παλι εντατικα για τους νταηδες- καουμποιδες που ελκω στη ζωη μου. Η κακοποιηση. Με ποια μορφη εμφανιζεται καθε φορα και κατω απο ποιον μανδυα “αγαπης” ερχεται και με ξεγελα;
Στην Ελλαδα δεν ειναι και το πιο σπανιο ή δυσκολο πραγμα να περνα τα ορια σου ο αλλος, ετσι, γιατι μπορει ή γιατι του “χρωστας” ή γιατι ξερει οτι με την παρεμβαση και την επιβολη εχει τον ελεγχο (σου τρωει ενεργεια), είτε γιατί εχει θεματα με την εξουσια. Ενα διπολο που κυριαρχει στη χωρα μας ειναι αυτο του δουλου και εξουσιαστη. Και οταν το εχεις, παλινδρομεις αναμεσα τους. Με αλλα λογια, δεν εισαι ή αυτο ή το άλλο. Εισαι και το ενα και το αλλο, αναλογα ποιον εχεις απεναντι σου.
Σήμερα δεν ειμαι το παιδακι εκείνο, αλλα ακόμα νιώθω να με τσιμπα ο εκφορβισμός. Ισως να το νιωθω και για παντα και να μη φυγει ποτε.
Σας αναγνωρίζω όλους όσους ελκω και σημερα παιρνω την ευθυνη μου για αυτό.
Δεν θα το βαλω στα ποδια. Θα κλαψω ισως, αλλα αυτη τη φορα για να με μαθω να αναπνεω σε οτι μου συμβαινει, να με αγαπησω και να με παρηγορησω, να με παρω αγκαλια και να μου επαναλαβω όσες φορες χρειαστει “ειμαι αρκετη, με αγαπαω όπως ειμαι”… Δεν θα με διορθωσω, δεν θα πω “οχι, δεν ειναι ετσι”. Έτσι ειναι ακριβως! Και αντι να προσπαθησω να κανω ολους τους τροπους παραπλανησης απο τον πονο, σημερα θα μεινω μαζι του και θα γινω εγω μαρτυρας που παρατηρει και θεραπευει μεσω της αποδοχης. Σημερα και για παντα.
Για όλους όσους νιωθουν κατι αναλογο:
Εχουμε πολλους λογους καθημερινα να γελαμε και να ειμαστε χαρουμενοι
Πλεον μπορουμε να ανοιξουμε τα ματια μας στα δωρα που λαμβανουμε απο όλες τις αγχωτικες καταστασεις. Γιατι τελικα αυτο που νιωθω οταν συμβαινουν τα πραγματα παραμενει το ιδιο, με την ιδια γευση. Οι πρωταγωνιστες αλλαζουν. Αρα ειναι κατι δικό μου εδω που βλεπω ότι χρειαζεται να θεραπευσω.
Δεν γίνεται να περιμενω να με “λυπηθει/ εκτιμησει/ επιδοκιμασει” ο αλλος για να νιωθω καλα με τον εαυτο μου.
Σημερα η δουλεια γινεται εντος μας/ μου
Και οι αλλοι ειναι στο τραυμα τους και φερονται ετσι- δεν με αφορα, δεν θα λυσω το θεμα τους, όταν δεν φορώ τη στολη του επαγγελματια.
SOS Tα διπλα μηνυματα του εκφοβισμου:
δεν εισαι αρκετος, δεν σε θελουμε, δεν ανηκεις, δεν εισαι ασφαλης, δεν σε αναγνωρίζουμε
εισαι σε αμυνα, βλεπεις εχθρους οπου δεν υπαρχουν, εχεις απογοητευτει, δεν διακρινεις πότε και ποιον να εμπιστευτεις (ειδικα οταν ο εκφοβισμος ηρθε απο ασφαλες περιβαλλον- προδοσια), και εσυ θα με προδωσεις
Επειδη ο εκφοβισμος καθως και ολα τα συναφη θα συμβαινουν στη ζωή μας, δεν ειναι δηλαδή κατι που θα σταματησει εδω και τωρα, οφειλουμε
1. να χτισουμε εναν αδιαβλητο πυρηνα αγαπης και αυτοαξιας στα παιδια μας/ στη γενια του μελλοντος
2. να δουμε με ειλικρινεια πως μιλαμε, πως σκεφτομαστε, πως φωναζουμε, πως ασκουμε βια στον εαυτο μας και στους αλλους γυρω μας- ειδικα τα παιδια μας!
3. να θεραπευσουμε το δικο μας εσωτερικό παιδι με όλους τους τρόπους
Στο βιβλίο μου “Τα Φτερά της Αλλαγής” μιλαω εκτενως για την επικριση, τη συγχωρεση, τον εκφοβισμο και την κακοποιηση, το δικαιωμα στη χαρα και το μεγαλο ΝΑΙ στη ζωη μας.
Το μεγαλο ΝΑΙ στη ζωη μας ειναι η δικη μας αποφαση/ επιλογη να ανοιξουμε και σε αλλες πιθανοτητες, διοτι αν μεινουμε εκει που ειμαστε, στεκουμε εκτεθειμμενοι σε ακομα μεγαλυτερους κινδυνους που βλαπτουν τη ψυχουλα μας, αλλα το κυριωτερο: δεν ανοιγομαστε στην εμπειρια της ζωης και της αγαπης (οι νευρωνες δεν ειναι ανεπτυγμενοι, και αυτο ειναι η εμπειρια του τραυματος- αναλυτικα σε αλλο ποστ αυτο)
Αν διαβασατε μεχρι εδω, ευχαριστω για το χρονο σας. Κανεις δεν μας χρωστα τιποτα. Τιποτα δεν ειναι δεδομενο.
Γραφω ορμώμενη απο την αναγκη μου (επιτελους) να εκφραστω και γιατι όταν ο πονος μοιραζεται, τοτε ελαφραινει αυτο που κουβαλα ο καθενας μας. Τελος, γραφω με την ελπιδα να μη νιωθουμε πια τοσο μονοι.